تو تنها دری هستی،ای همزبان قدیمی

که در زندگی بر رخم باز بوده ست.

تو بودی و لبخند مهر تو ،گر روشنایی

به رویم نگاهی گشوده ست.

مرا با درخت و پرنده، نسیم و ستاره،

تو پیوند دادی.

تو شوق رهایی، به این جان افتاده در بند، دادی.

تو آ غوش همواره بازی

بر این دست همواره بسته

تو نیروی پرواز و آواز من ،بر فرازی

ز من نا گسسته.

تو دروازه ی مهر و ماهی!

تو مانند چشمی،که دارد به راهی نگاهی.

تو همچون دهانی ،که گاهی

رساند به من مژده ی دلبخواهی.

تو افسانه گو،با دل تنگ من ،از جهانی

من از باده ی صبح و شام تو مستم

من اینک، کنار تو،در انتظارم

چراغ امیدی فرا راه دارم.

گر آن مژده ای همزبان قدیمی

به من در رسانی

به جان تو، جان می دهم ،مژدگانی